اشک ریختن دیوانگی است

     رخت توری ماه را

       تباه کرد       

     من

     بکارت نگاهم را

      به مهر لبانت

     بخشیدم 

چه کسی می گوید:

"بی گناه بردار نمی رود ؟"

من

بسیار گنجشک 

بر دار دیده ام

که گاه

خسته می شود نگاه

از بی انتهایی جاده

سر برمی تابم  مسیر را

که سیر می کند  

با من

بی من

پس در پسِ خود

می بینم خدا را

که چشم دوخته بر من

گرم می شوم  

بی تاب از تب نگاهش 

شتاب می گیرد گام

و راه که دورتر می شود

ازمن

ازجاده

از نگاه ...

 کاغذ را

خط خطی می‌کنم

شعری نمی‌آید

کلافه می‌شوی

باران می‌گیرد 

تقدیر

تیر خلاصی است

نقش بسته 

بر پیشانی آدمی 

بازهم ستاره ها

از لابلای نگاهت دزدیده می شوند

قطره می شوند

می چکند

چکه

   چکه

        چکه

برخاطره خاک

و زمین

که چاک می زند

دل را

سینه را

تا نهال غربت تو را

در خاک کند .

چرا خدایان فکر می کنند 

که عشق، 

مثل نگاه آدم

که گاه گاه ،

بی اختیار و

بی هوا

برسرخی سیب حواء

می افتد

گناه ست !.